Pagina's

vrijdag 25 september 2015

Voor Jasmien

Mijn baas is opa geworden. Zijn zoon, die af en toe ook eens bij ons komt werken, en die zijn vrouw zijn bevallen van een meisje: Jasmien. Helaas werd ze 2 maand te vroeg geboren dus ligt ze nog in de couveuse. Af en toe krijgen we dan eens een fotootje te zien, maar wat vooral opvalt is dat ze zo klein is dat ze nog geen echte kleedjes aankan, en dus nog niet echt iets van zichzelf kan aandoen. Nu wou ik wel iets maken voor hun, maar om eerlijk te zijn, jaagt het mij wel wat angst aan om iets te maken van kledij. Want wat als ze reageert op die stof, wat mag ik wel en niet gebruiken,... Kortom: kortsluiting in mijn hoofd.

Maar ik wou wel iets geven, iets dat al helemaal van haar is, ook al kan ze het misschien nog niet gebruiken, dus ik besloot om een babydekentje te maken. Lekker praktisch en heerlijk warm voor deze herfst/winter.

Ik zocht en vond 2 stofjes: een turquoise fleece (want dat zou de kleur zijn die ze in de babykamer gebruikten) en een katoentje met vogeltjes op. Wat ben ik verliefd op dat stofje!!! Nog wat paspel erbij en we konden beginnen.

Heel eenvoudig toch? Je naait de paspel rondom je katoentje en vervolgens naai je de fleece erop. Zo eenvoudig dat ik er weer in slaagde om het toch weer fout te doen. Dus als je dit ook wil doen, let dan vooral op dat je de paspel op de goeie kant van je stof hangt en dus niet zoals ik op de binnenkant. Het was maar als ik al halverwege was met de fleece erop te naaien, dat mijn frank viel. Dus alles terug los (en dat duurt nogal met die fleece), en terug in elkaar. Deze keer wel juist.

Het resultaat? Prachtig toch? Het was met pijn in het hart dat ik het afgegeven heb. Zo mooi vond ik het zelf. Hopelijk vinden zij het even geweldig en kan Jasmien er zich  heerlijk in nestelen...


vrijdag 4 september 2015

En toen ging het mis...

Prinsesje is nu 2,5 jaar is net gestart met school. Met haar groeiende zelfstandigheid, groeit bij ons de droom van een tweede kindje; een broertje of zusje voor onze grote meid. Hoe geweldig zou dat niet zijn? Omdat het voor prinses niet zo vlot ging, besloten we er ons deze keer niet zo druk in te maken, we zien wel wanneer het lukt. Maar het ging sneller dan verwacht, want halfweg augustus bleven mijn regels uit. Na een paar dagen heb ik dan toch maar een test gedaan, en ja hoor: zwanger! Tranen van geluk en vlinders in mijn buik, ik wist even niet waar ik het had. Zo geweldig! Maar naarmate dat de dagen vorderden verdween dat geluk een beetje. Het was alsof ik "vergat" dat ik zwanger was. Heel raar om uit te leggen, want ik wist het wel, en dacht er veel aan, maar toch voelde het...anders. Ik weet niet goed hoe ik dat gevoel moet uitleggen.

Naarmate de dagen vorderden, begon de zwangerschap zich duidelijker te tonen: hoofdpijn, humeurig, heel emotioneel, gezwollen borsten en natuurlijk een "gezwollen" buik. En meer en meer begon het door te dringen: er komt echt een tweede kindje! Gelukkig als we waren begonnen we al te plannen hoe we het zouden melden aan vrienden en familie.

Maar het mocht niet zijn... Dinsdagavond begon ik een beetje bloed te verliezen. Na wat onderzoek op internet bleek dat dat wel normaal kon zijn, maar toch best even de gynaecoloog contacteren. Dus de volgende ochtend mocht ik langsgaan naar verloskunde. Die controle was heel geruststellend: alles zag eruit als een 5-weken oude zwangerschap en we zagen zelfs het hartje kloppen. Dus tenzij ik echt meer zou beginnen bloeden of echt krampen en buikpijn zou krijgen was er geen reden tot paniek.

Gerustgesteld en met tranen van geluk ging ik naar huis. Om even later op te merken dat ik veel heviger begon te bloeden. Maar dat kon wel na het onderzoek hadden ze mij op voorhand gezegd. Toch maar even afwachten... De ochtend nadien werd het bloeden alleen maar heviger en kreeg ik almaar meer buikpijn. Dus terug op controle. En opnieuw zag alles er geruststellend uit. Alleen klopte er naar mijn gevoel iets niet. De assistent gynaecoloog ging veel te snel over het hartje, sloot haar onderzoek veel sneller af dan vorige keer, en na consultatie met haar supervisor zei ze mij dat het geen zin had om elke dag binnen te komen om te zien of het een miskraam is (en niet of het al dan niet een miskraam zou zijn). Dus ergens gerustgesteld, maar toch ook twijfelend ging ik terug naar huis. De krampen werden heviger en het bloeden ook. Ik voelde mij doodmoe dus ik deed niets.

Die avond kreeg ik nog meer buikpijn en opeens voelde ik iets, net een bloedklonter. Maar als ik naar de wc ging om te kijken sloeg de realiteit in, want daar lag ons kindje... Geen herkenbare vormen, maar toch overduidelijk ons kindje...

De leegte sloeg in, ik voelde mij misselijk door het idee wat net gebeurd was, en ook al kon ik het aanvaarden (natuurlijke selectie enzo, en meer van die blabla...) maar nu begint het toch echt door te dringen bij mij en heeft de leegte plaats gemaakt voor verdriet. Heb ik iets fout gedaan? Heeft de assistent-gynaecoloog iets gedaan dat niet mocht? Ik weet het niet. Ik heb me sterk gehouden tot nu, maar nu lukt het even niet. Vandaar mijn verhaal, want soms helpt het om je hart te luchten... Ja toch?

Super handige tas

Vorig weekend had ik even een lastig moment, ik wist geen blijf met mezelf. Dus ik besloot wat te naaien, want dat is toch de beste therapie nietwaar? Maar het moest simpel zijn zodat ik gewoon zou kunnen door naaien, en mij niet zou moeten opjagen in dingen die niet lukken. Ik zocht en zocht en kwam uiteindelijk bij een tas terecht: Paulien uit "Mijn Tas". Ik raapte wat restjes bijeen, want deze tas zou ik waarschijnlijk toch niet kunnen gebruiken, tenzij eventueel als naaitas.

Ik nam het restje van de namaakleer die ik gebruikte voor mijn moeder (http://lilaroosje.blogspot.be/2015/03/voor-mama.html) en vond een binnenstofje dat ik ooit wel eens zou gebruiken als ik een tas voor mezelf zou maken. Want zoals ik eerder al zei: niets zo leuk als de binnenkant van een tas: als die leuk is, dan is hij toch helemaal perfect?! (Ook al zie alleen jij het)

Zoals gedacht ging het naaien heel vlot, en werkte het heel kalmerend. Exact wat ik nodig had. In een mum van tijd stond er een tas voor mijn neus. Hij bleek alleen wat groot te zijn. Echt handig leek hij dus niet. Maar zoals al mijn naaisels, worden ze eerst uitvoerig getest alvorens ze op de foto gaan, en bij deze tas is dat niet anders. Ze wordt dus echt gebruikt! En wat blijkt: zo handig! Al mijn gerief past er perfect in, maar prinses die sleurt ook graag dingen mee (knuffels enzo), en als zij die niet meer wil dragen, dan kunnen ze er nog perfect bij!


Ik ben er dus helemaal aan verkocht.